تو چون طلیعهٔ صبحی، به شب سرانجامی            به سـیّـئـات دل ما تـویـی که فـرجـامـی

نه ساعتی و نه سالی که قرنهاست حسین            تـویی که مـثـلِ خـداونـد لـطـفِ مـادامی

خداشناس شد آنکس که با تو مأنوس است            بـرای بـادهٔ تــوحـیــد بـهـتـریـن جـامـی

به دست تو چه بـلاها که رد نـمی‌گـردد            تو چـتر وقـتِ بـلایی به حـق بهـنگـامی

زمانِ غـم که رفیـقـان غـریبه می‌گردند            مــیــانِ ســیــل بــلایــا رفـیــقِ ایــامـی

به خاکِ قبر تو هرکس رساند کامش را            به خـیـر شد عـاقـبـتـش، نـدیـد نـاکـامـی